Pappa var ein leiken pappa. Han var streng og "skikkeleg", men tulla òg mykje med oss ungane. Han var aktiv og likte å vere kreativ. Då han fekk MS- diagnosen var han mykje eldre enn det som er vanleg, han var 65 år, men ved nærare ettertanke, hadde han hatt symptoma sidan 30-årsalderen. Åra som fulgte etter diagnosen bar preg av rask forverring, og dei siste par åra måtte han forflyttast i rullestol. Å sjå ein av dei som betyr mest for deg bli ei skugge av seg sjølv er grusomt. Endå verre er det å sjå at ingenting hjelper. For det er så mange spørsmål kring denne sjukdomen, som me treng å få forska på. Me treng òg at dei som får MS får best mogleg oppfølging så tidleg som mogleg og me treng at dei som er pårørande kan bli sett og høyrt i denne vanskelege tida. Kanskje blir nettopp du ramma sjølv, eller er det allereie. Eg har vore pårørande. Pappa døydde i fjor haust. Denne delaksjonen min er for han, men om du ikkje kjente han, kan du sjølvsagt gje eit bidrag likevel. Pappa er borte, og saknet er stort, men me kan fokusere på dei som lever med MS no og i framtid. 

Eg har sett eit mål på 1% av summen MS-forbundet vil prøve å samle inn. Det er mange pengar, men om fleire kan gje litt, så veit me at ALLE MONNAR DREG. Eg har ingen i nær slekt med MS lenger, men å leve så nært denne sjukdomen over mange år, har gjort eit veldig inntrykk. Difor håper eg å kunne bidra med det eg kan. Om du vil dele aksjonen, seier eg tusen takk, og vil du gje litt til forskinga, takk for det òg.Vil du lese meir om sjukdomen eller aksjonen, kan du gå til ms.no. 

Til minne om pappa. <3